Met de Jeep op pad

 Als we terug zijn van de jaarlijkse mei-vakantie (met de nieuwe camper want ik heb me de afgelopen maanden gerealiseerd dat je beter leuke dingen kunt doen dan op je geld zitten) ga ik rustig aan weer aan het werk. Ik mag voorlopig de onregelmatige dienst niet in en ik zie er best wel tegenop om 3x per week naar Driebergen te rijden. Stomtoevallig komt er een verzoek uit de veiligheidsregio Fryslan of ik voor een half jaar bij hun organisatie projectleider wil worden. Ik mag m,n eigen tijden bepalen zolang ik de deathlines maar haal. Mijn eigen werkgever stemt er in toe en nu werk ik vanuit huis. Ik voel me ook steeds beter. Ik heb enkel wat bijwerkingen van de hormoontherapie maar daar is goed mee te leven (soms een trui aan en die 10 minuten later weer uit doen. Zucht) 

Het wordt eindelijk een beetje goed weer en na een paar proefritten op de motor, die het uitstekend doet, ruim ik de garage op, haal alle oude Suzuki-troep uit de bak van de Jeep en rol haar naar buiten. Bandjes een beetje oppompen, een klein slokje olie, een beetje benzine rechtstreeks in de carb en ze start na 1x trappen op de startknop. Wat is het toch een wonderbaarlijk betrouwbaar oud dametje. Ze verdient het om flink onder handen genomen te worden. Maar dat gaat komende winter gebeuren. Ik denk dat ik dan weer op de lijn kom. 

Ziek!

 Omdat ik al vanaf augustus chronisch ontstoken Achillespezen heb, een gevolg van de standsverandering van mijn benen na 2 halve kunstknieën, ga ik op 13 januari naar de huisarts voor een verwijzing naar de orthopheet.

"Hoe gaat het verder met u?" vraagt de huisarts in opleiding nadat ze de verwijzing voor de specialist heeft geschreven. "zullen we weer eens bloed prikken voor cholesterol? De laatste keer is al een paar jaar geleden." En zal ik ook een keer uw PSA waarden laten testen want u wordt over 3 dagen 62 jaar."

"Wat zijn PSA waarden dokter?" (ik kom niet zo vaak bij de dokter want ik ben kerngezond)

Twee dagen later, de dag voor mijn verjaardag, belt ze op met de mededeling dat mijn waarden veel te hoog zijn. De dag na mijn verjaardag krijg ik na een onderzoek de mededeling van de Uroloog dat ik "een grote kans op prostaatkanker heb". Vier dagen daarna de bevestiging: "zeer agressieve tumoren in  de prostaat." 

 Ik wil niet zeggen dat mijn wereld instort maar hij staat wel op zijn grondvesten te schudden. Ik ben nu een patiënt en ga de medische molen in. Ik heb kanker niveau 4 van 5 dus het ene slechte nieuws volgt het ander op terwijl ik me niet een dag ziek voel. Na 2 weken krijg ik eindelijk een beetje goed nieuws: Het is net op tijd ontdekt, ik heb geen uitzaaiingen en ze gaan voor volledige genezing.

In de weken hierna moet ik elke dag bestraald en heb geen tijd om aan de motor te werken of onderhoud te plegen aan de Jeep. Ik heb wel iets anders aan mijn hoofd. Maar ook deze toestand krijgt een plek in mijn hoofd en langzamerhand krijg ik weer zin om een paar klusjes te doen. Dat komt ook omdat ik ziek thuis ben en tijd zat heb. Wel merk ik dat ik door de bestraling snel moe ben en veel minder energie heb. Gelukkig zit er niet veel zwaar werk aan de motor en het onderhoud aan de Jeep kan ik uitstellen.

Deel voor deel kijk ik de motor helemaal na. Ik verplaats een deel van de bekabeling,

  vervang alle vloeistoffen, vervang de buddy voor een 1 persoons zitje, verplaats de kentekenplaat en flex het achterspatbord af zodat de motor een prachtig klein kontje met een enorm achterwiel heeft. (ik weet het: smaken verschillen) 

Ik maak alle delen, inclusief de tank, kaal en spuit alles, tot en met de einddempers aan toe, zwart. Als laatste monteer ik een ander, zeer breed stuur. 

 

 

 

En dan, ergens half april, als mijn bestralingen klaar zijn is ook de motor klaar. Nu wachten op mooi weer want ik ben door de hormoontherapie erg kouwelijk geworden. Ik lijk wel een oud wijf.

 

                                                     Mijn voertuigparkje 😁😁😁

 

  

weer een nieuw project

Toch blijft het knagen dat ik niks te knutselen heb. En ik vind het jammer dat ik niet het vooruitzicht heb dat ik weer motor kan rijden, want daar had ik na al die jaren best wel weer zin in. In oktober hak ik een knoop door en koop na een paar avonden zoeken op Marktplaats, voor een paar centen een bijna 40 jaar oude Suzuki Intruder vs 750 met 50.000 mijl op de teller, die er zeer redelijk uitziet en loopt als een zonnetje. De bedoeling is om hem helemaal na te kijken en om te bouwen tot een Bobber, een soort van kale Chopper. 

In ieder geval gaat ie van kleur veranderen want dat ouwe lullen paars is niks. Ook wel bijzonder om eens een chopper te rijden. Ik heb altijd Allroad gereden met als laatste een Triumph Tiger. 

Tijdens de rit naar huis begint het lampje van de koeling te branden. Dat wordt klus 1.

 Als ik de motor demonteer zie ik dat ie in 40 jaar nooit uit elkaar is geweest. De luchtfilters zijn origineel. De achterste zit helemaal vol troep, vruchtenzaadjes, plantenresten, insecten etcetera. In het werkplaatshandboek staat dat je deze klus beter door de dealer kunt laten doen want je kan er helemaal niet bij en de halve motor moet uit elkaar. Maar ik ben wel wat gewend inmiddels dus na 2 avonden sleutelen heb ik 2 nieuwe luchtfilters gemonteerd.

Ook de thermostaat haal ik er uit om hem te testen in een bakje heet water. Na 40 jaar mankeert er helemaal niks aan en ook alle delen er omheen zijn puntgaaf. Die Japanners weten hoe ze iets moeten maken. Uiteindelijk blijkt het een heel klein lekje in de radiator te zijn waardoor er amper meer koelvloeistof in de motor zit. Dat los ik op met een dichtingsmiddel.  

De meeste elektronica zit onder de enorme buddyseat. Die wil ik vervangen voor een heel klein zadeltje dus ik moet er nog heel diep over nadenken hoe ik al die troep weer weg werk. Terwijl ik daar over nadenk sloop ik de motor nog verder want alle paarse delen moeten straks zwart gespoten in mat, semi-mat en glimmend. 

Wat is zo,n cardanas toch heerlijk! Veel handiger dan een ketting. Wat ik ook wil vervangen zijn de richtingaanwijzers en de achterlichten. Dat zijn typisch jaren 80 lampen en ze zijn huge! Ik wil ze vervangen voor LED maar dat is een dingetje. Ik krijg de nieuwe lampjes niet aan de praat. Uiteraard heb ik de clignoteur vervangen voor een LED geschikt exemplaar maar de knippers willen niet afzonderlijk. Van leden van het motorforum krijg ik heel veel hulp maar het blijft ingewikkeld met 1 verklikkerlampje in het dashboard dat werkt als een elektrische brug tussen de lampen. Uiteindelijk, na vele avonden in het stroomschema kijken, haal ik het verklikkerlampje weg. Het kan niet anders. Maar ook dat werkt niet want nu zorgt de altijd brandende koplamp er voor dat de richtingaanwijzers het niet afzonderlijk doen. Uiteindelijk, na een paar weken zoeken en proberen, schakel ik ook de koplamp uit. Ik moet nu kiezen als ik rijd: overdag geen koplamp aan zodat mijn richtingaanwijzers werken en in het donker de koplamp aan maar dan doen de richtingaanwijzers het niet. Maakt niet uit. Ik ben niet van plan veel in het donker te rijden. Maar nu eerst de feestdagen vieren.

Slag om Arnhem 2024

 Hatseflats! Ik pak nu door. Ook de Fiat Barchetta, die ik samen met mijn jongste zoon een jaar of 5 geleden gekocht heb, gaat in de verkoop. We hebben er allebei geen tijd voor om er mee bezig te gaan en de auto heeft inmiddels zoveel onderhoud nodig en zoveel mankementen die ik niet op kan lossen dat de reparatiekosten de dagwaarde ver te boven gaan. Ik verkoop hem aan een Fiat dealer. Die heeft alle middelen om er weer wat moois van te maken.

En ik ga doen wat ik al lang van plan ben.....de garage netter maken en herinrichten.

 (update 2025: ik kan helemaal niks meer terugvinden😏)

Maar eerst in September naar de herdenking van de Slag om Arnhem. 5 jaar geleden was dat ons eerste uitje met de Jeep en dat was fantastisch. En dat was het nu weer.

Met vrouw, hond en camper naar dezelfde camping als toen (Vlagheide) en net als 5 jaar geleden samen met Chris Kochheim en zijn vrienden meerijden in het defilé. Met als verschil dat de Jeep het deze keer fantastisch bleef doen. 

                                                          Alles getest tot en met de kap aan toe.

                                                          Op de camping

 

                                                            Tinus wil echt graag mee.

                                                         Meer dan 400 voertuigen in de stoet

                                                 En ongelooflijk veel publiek.

 

Einde Harley project

 Ik kreeg een mail van iemand die mijn blog leest omdat ie met de restauratie van een Willys is begonnen. Dat herinnerde me er aan dat ik al ik weet niet hoe lang m,n blog niet heb bijgewerkt. En dat terwijl er veel gebeurd is. 

Om met de deur in huis te vallen; ik heb de Harley verkocht! Ik had ook op dit blog al een paar keer gezegd dat ik er geen lol aan had. De restauratie van de Jeep was geweldig; filmpjes zoeken op het internet, de handleiding er bij, advies van soms wildvreemde mensen en vooral: echt sleutelen: deel voor deel demonteren, restaureren of vernieuwen en daarna weer monteren. Dat was geweldig.

Met de Harley had ik dat allemaal niet. Ik kon nergens een handleiding vinden, kreeg niet of nauwelijks advies, kon nagenoeg geen instructiefilmpjes op YouTube vinden en er viel niet of nauwelijks iets te sleutelen. Eigenlijk deed ik niets anders dan voor heel veel geld onderdelen kopen en die op de een of andere manier monteren. Kortom, ik had er helemaal geen lol aan en het ging me steeds meer tegenstaan om letterlijk iedere maand een paar honderd euro aan schroeven, moeren en onderdelen te kopen. Maar het besluit om hem te verkopen kwam na een hele dag rijden op de WLA van Olaf. Ik kwam er achter dat het me fysiek pijn deed om de motor aan te trappen. Ik heb inmiddels 2 halve kunstknieën die het prima doen en ik wil niet het risico lopen om m,n knie te beschadigen wanneer ik met de WLA een terugklap krijg of wanneer de kickstarter te ver door schiet. Dat las ik ook terug op het internet. Iemand had zijn WLA te koop op Marktplaats omdat hij hem niet kon starten en met die man raakte ik in contact. Ook hij had een kunstknie en kon hem niet goed starten Dat was voor mij de druppel.

Ergens na de grote vakantie, na diep nadenken en dubben, heb ik m op Marktplaats gezet en de reacties waren overweldigend: binnen 2 dagen was ik m kwijt aan een liefhebber van een van de Waddeneilanden. 

We zijn nu 9 maanden verder en ik heb helemaal geen spijt. 

De laatste foto's: