Omdat ik al vanaf augustus chronisch ontstoken Achillespezen heb, een gevolg van de standsverandering van mijn benen na 2 halve kunstknieën, ga ik op 13 januari naar de huisarts voor een verwijzing naar de orthopheet.
"Hoe gaat het verder met u?" vraagt de huisarts in opleiding nadat ze de verwijzing voor de specialist heeft geschreven. "zullen we weer eens bloed prikken voor cholesterol? De laatste keer is al een paar jaar geleden." En zal ik ook een keer uw PSA waarden laten testen want u wordt over 3 dagen 62 jaar."
"Wat zijn PSA waarden dokter?" (ik kom niet zo vaak bij de dokter want ik ben kerngezond)
Twee dagen later, de dag voor mijn verjaardag, belt ze op met de mededeling dat mijn waarden veel te hoog zijn. De dag na mijn verjaardag krijg ik na een onderzoek de mededeling van de Uroloog dat ik "een grote kans op prostaatkanker heb". Vier dagen daarna de bevestiging: "zeer agressieve tumoren in de prostaat."
Ik wil niet zeggen dat mijn wereld instort maar hij staat wel op zijn grondvesten te schudden. Ik ben nu een patiënt en ga de medische molen in. Ik heb kanker niveau 4 van 5 dus het ene slechte nieuws volgt het ander op terwijl ik me niet een dag ziek voel. Na 2 weken krijg ik eindelijk een beetje goed nieuws: Het is net op tijd ontdekt, ik heb geen uitzaaiingen en ze gaan voor volledige genezing.
In de weken hierna moet ik elke dag bestraald en heb geen tijd om aan de motor te werken of onderhoud te plegen aan de Jeep. Ik heb wel iets anders aan mijn hoofd. Maar ook deze toestand krijgt een plek in mijn hoofd en langzamerhand krijg ik weer zin om een paar klusjes te doen. Dat komt ook omdat ik ziek thuis ben en tijd zat heb. Wel merk ik dat ik door de bestraling snel moe ben en veel minder energie heb. Gelukkig zit er niet veel zwaar werk aan de motor en het onderhoud aan de Jeep kan ik uitstellen.
Deel voor deel kijk ik de motor helemaal na. Ik verplaats een deel van de bekabeling,
vervang alle vloeistoffen, vervang de buddy voor een 1 persoons zitje, verplaats de kentekenplaat en flex het achterspatbord af zodat de motor een prachtig klein kontje met een enorm achterwiel heeft. (ik weet het: smaken verschillen)
Ik maak alle delen, inclusief de tank, kaal en spuit alles, tot en met de einddempers aan toe, zwart. Als laatste monteer ik een ander, zeer breed stuur.
En dan, ergens half april, als mijn bestralingen klaar zijn is ook de motor klaar. Nu wachten op mooi weer want ik ben door de hormoontherapie erg kouwelijk geworden. Ik lijk wel een oud wijf.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten